Księga Amosa

Księga Amosa jest trzecią księgą zbioru proroków mniejszych. W kanonie Biblii Hebrajskiej wchodzi w skład Księgi Dwunastu.
Autorem księgi był Amos (hebr. Jahwe niósł), pasterz i hodowca drzew figowych, działający jako prorok w Królestwie Północnym (szczególnie w Betel i Samarii) w VIII w. przed Chr. Ostatniej redakcji dokonał zapewne któryś z jego uczniów.
Księga Amosa składa się z krótkich mów prorockich skierowanych głównie do Izraela i do jego sąsiadów (do Tyru, Fenicji, Edomu, Ammonu, Moabu) oraz pięć wizji (szarańczy, suszy, pionu ołowianego, kosza owoców i upadku świątyni) zapowiadających karę. Mają one również wydźwięk troski Boga nie tylko o Izraela, ale również o inne narody. Amos wprowadza pojęcie „reszty Izraela” (części narodu wybranego, która zawsze była wierna Bogu, zawsze do Niego powracała) oraz „Dnia Jahwe” jako dnia sądu. Zawiera też przepowiednie odnowy mesjańskiej.