Księga Ozeasza

Księga Ozeasza jest pierwszą księgą zbioru proroków mniejszych. Biblia Hebrajska włączyła ją do tzw. Księgi Dwunastu. Nazwa księgi pochodzi od imienia proroka Ozeasza (hebr. Hoszea, skrót od Jehoszua – Jahwe wybawił) działającego w Państwie Północnym w VIII w. przed Chr. za panowania dynastii Jehu.
Księgę zredagował anonimowy autor, który zebrał proroctwa Ozeasza po upadku Izraela.
Ozeasz działał w czasie zamętu politycznego i upadku religijnego Izraela. Był świadkiem zaniku sakralnego charakteru monarchii. Księga opisuje historię małżeństwa Ozeasza z nierządnicą, którą prorok mimo niewierności wykupił, ponownie dając jej szansę (jest to alegoria bezgranicznej miłości Jahwe do ludu mimo jego bałwochwalstwa). Dalej księga piętnuje grzech, karcąc dworskich dygnitarzy, polityków i kapłanów lokalnych sanktuariów oraz zapowiada karę (wojnę i wygnanie), która ma doprowadzić lud ponownie do Boga, kochającego pomimo niewierności. Księgę kończy wezwanie do powrotu do Boga i zapowiedź prawdziwego nawrócenia.