Księga Micheasza

Księga Micheasza należy do ksiąg proroków mniejszych Starego Testamentu. Kanon Biblii Hebrajskiej włączył ją do Księgi Dwunastu.
Micheasz (hebr. kto jest jak Jahwe) był prorokiem w królestwie Judy w VIII w. przed Chr. Końcowej redakcji księgi dokonał w V w. przed Chr. anonimowy redaktor, dołączając do mów Micheasza materiał własny pochodzący z okresu wygnania babilońskiego i późniejszy.
Księga jest zbiorem mów prorockich o Samarii i Jerozolimie. Micheasz, kontynuując dzieło Amosa i Ozesza, występuje w obronie sprawiedliwości i jedności braterskiej w narodzie, które zostały złamane przez niesprawiedliwy ustrój społeczny. Aby nakłonić naród do poprawy i pokuty, prorok grozi mu strasznymi karami (niewolą, zniszczeniem Jerozolimy). Odrodzonej i oczyszczonej Reszcie Izraela zapowiada szczęśliwe czasy królestwa mesjańskiego. Jednak na przyjście Władcy pochodzącego z Betlejem Izraelici muszą się przygotować przez całkowitą odmianę serc, wewnętrzne dążenie do pełnienia sprawiedliwości i miłosierdzia oraz pokornego obcowania z Bogiem.