1 i 2 Księga Kronik

Księgi Kronik to trzynasta i czternasta księga historyczna Pisma świętego. W kanonie hebrajskim są zaliczane do Pism (tzw. dzieło kronikarskie). Nazwa hebrajska – Dibre Hajjamim oznacza wydarzenia dni, roczniki, nazwa łacińska – Chronika pochodzi z Wulgaty.
Zostały spisane w języku hebrajskim, z wyraźnym wpływem aramejskiego, ówcześnie bardzo powszechnego. Wg tradycji izraelskiej autorem ksiąg był Ezdrasz, lecz prawdopodobnie w istocie był nim anonimowy lewita z okresu późniejszego (ok. 300 r. przed Chr.).
Księgi Kronik rozpoczynają się rodowodami od Adama do Saula. Są dziełem nie tyle historyka, ile raczej teologa, który w przeszłości narodu szukał światła i wzorów religijnego życia. Stąd też rozbudowane opisy panowania Dawida i Salomona z pominięciem wszystkich kompromitujących szczegółów z ich życia, a także królów Judy wiernych Przymierzu (jak Ezechiasz i Jozjasz). Księgi kończą się krótkim opisem wygnania babilońskiego i edyktem Cyrusa pozwalającym Izraelitom na powrót do ojczyzny.