List do Hebrajczyków

List do Hebrajczyków różni się od wszystkich innych pism Nowego Testamentu pod względem języka i myśli teologicznej. Z tego powodu bardzo późno (w IV w.) wszedł do kanonu w Kościele zachodnim (jest jednym z pism deuterokanonicznych). Mimo formy listu, nie ma żadnego adresu, zaś z treści wynika, że był skierowany do wspólnot judeochrześcijańskich.
Bardzo długo (do Soboru Watykańskiego II) był przypisywany Pawłowi, lecz współcześnie uznaje się, że zredagował go w Rzymie przed 96 r. anonimowy autor (list jest wspominany przez Klemensa Rzymskiego w jego Liście do Koryntian, napisanym ok. 96 r.).
Celem listu było napomnienie drugiego już pokolenia chrześcijan wobec osłabienia ich wiary oraz zachęta do wytrwałości w wierze mimo cierpień i prześladowań. Autor, używając formy kazania, wykorzystuje Stary Testament do wyjaśnienia wyższości Nowego Przymierza dokonanego przez Jezusa Chrystusa. Ukazuje Jezusa jako najwyższego Arcykapłana, Orędownika i Pośrednika, który doskonałą ofiarą ze swego życia odkupił i uświęcił wiernych.