Księga Jonasza

Księga Jonasza jest piątą księgą proroków mniejszych Starego Testamentu. W Biblii Hebrajskiej jest częścią Księgi Dwunastu. Nazwa księgi pochodzi od głównego bohatera – proroka Jonasza (hebr. gołąb) z Gad działającego za Jeroboama II, króla Izraela.
Pomiędzy V a III w. przed Chr. spisał ją w formie midraszu anonimowy autor.
W przeciwieństwie do innych ksiąg prorockich Księga Jonasza nie zawiera żadnych mów, upomnień, wyroczni ani wizji. Jest opowieścią o proroku początkowo uciekającym przed wypełnieniem powierzonej mu przez Boga misji. Opisuje jak pod wpływem niezwykłych wydarzeń („znak Jonasza”) Jonasz spełnia swoje posłannictwo w Niniwie i mieszkańcy miasta nawracają się. Gdy zaś prorok oburza się na Boga za niezesłanie zamierzonej kary, otrzymuje pouczenie o miłosierdziu Boga nad skruszonym miastem. Księga głosi szeroki uniwersalizm – Bóg okazuje miłosierdzie wszystkim ludziom dobrej woli, nawet dawnym wrogom Izraela.
W Ewangeliach Jezus odwołuje się do znaku Jonasza będącego typem Jego zmartwychwstania.