Księga Psalmów

Księga Psalmów należy do ksiąg dydaktycznych Starego Testamentu. Kanon Biblii Hebrajskiej umieszcza ją pośród Pism (nosi ona tam nazwę sefer tehilim – Księga Pochwał). Jako jedyna księga Biblii Psałterz ma podwójną numerację: hebrajską i grecką (Septuaginta).
Zbiór zawarty w kanonie Pisma świętego powstawał od czasów królewskich (X w. przed Chr.) do czasów Machabeuszy (II w. przed Chr.). Stanowi wybór 150 psalmów. Większość z nich przypisuje się Dawidowi i Salomonowi.
Greckie psalmos (od czasownika psallo – szarpać struny instrumentu podobnego do harfy lub cytry) oznacza poemat z akompaniamentem muzyki, inaczej kantyk (pieśń). Psalmy są utworami odznaczającymi się szczególną formą i metryką; są poetyckim wyrazem postawy człowieka wobec Boga. Mają zróżnicowany charakter ze względu na czas powstania, styl, formę literacką oraz pierwotny cel. Wyróżnia się wśród nich psalmy historyczne, mesjańskie, królewskie, mądrościowe, uwielbienia, prośby, pochwalne, złorzeczące, prawne, pokutne, lamentacje.