Księga Koheleta

Księga Koheleta jest jedną z ksiąg dydaktycznych Starego Testamentu. W Biblii Hebrajskiej należy do zbioru Pism (jest jedną z ksiąg Pięciozwoju). Septuaginta nadała jej nazwę Eklezjastes (gr. odpowiednik hebr. kohelet oznaczającego funkcję lub urząd mędrca przemawiającego na zgromadzeniach).
Niektórzy uważają, że księga powstała w V lub IV w. przed Chr. Autor (nazywający siebie Koheletem) prawdopodobnie pochodził z dynastii Dawida i sprawował funkcję namiestnika lub rządcy za czasów perskich. Inni jednak sugerują, że księga została spisana w III w. przed Chr. przez nieznanego autora.
Treścią księgi (która jest bardziej filozoficzna niż religijna) są rozważania nad sensem życia ludzkiego. Kohelet stawia pytania o drogę do prawdziwego szczęścia, ale nie znajduje na nie odpowiedzi. Mimo że uznaje życie za pełne daremnego trudu, nie wpada w pesymizm – widząc w dobrach stworzonych dar Boży, radzi korzystać z nich roztropnie, gdyż ze wszystkiego kiedyś trzeba będzie zdać sprawę przed Bogiem.