1 i 2 List do Tesaloniczan

Listy do Tesaloniczan są trzynastą i czternastą księgą Nowego Testamentu (należą do tzw. listów eschatologicznych św. Pawła). Zostały skierowane do chrześcijan z Tesaloniki, największego miasta Macedonii.
Pierwszy List do Tesaloniczan jest najstarszym pismem Nowego Testamentu – pochodzi z ok. 50-51 r. Natomiast Drugi – deuteropawłowy (pseudoepigraf) – przypisywany uczniowi apostoła – powstał po 70 r. (jego autor, wykorzystując autorytet Pawła i naukę Pierwszego Listu, dąży do wyprostowania błędnych apokaliptycznych wyobrażeń o paruzji).
Pierwszy List do Tesaloniczan jest reminiscencją apostoła nt. jego pracy w gminie, zawiera napomnienia dotyczące życia w małżeństwie i wspólnocie chrześcijańskiej, nauki dotyczące losu umarłych oraz wskazania, jak się przygotować do rychłej paruzji. Drugi List do Tesaloniczan bezpośrednio podejmuje temat przyjścia Pana, krytykując tych, którzy oczekiwali Go biernie (przestawszy pracować), i zalecając czuwanie.