1 i 2 List Piotra Apostoła

Listy Piotra należą do tzw. listów powszechnych (nie mają konkretnego adresata, zawierają pouczenia duszpasterskie).
Oba listy są pseudoepigrafami. Choć tradycja przypisuje je samemu apostołowi, bardziej prawdopodobna jest teza, że Pierwszy List Piotra spisał jego uczeń – być może Sylwan – w latach 90-100. Drugi jest najpóźniejszym pismem Nowego Testamentu – powstał około 120 r. Jego redaktorem był prawdopodobnie jakiś przełożony gminy chrześcijańskiej.
Do napisania Pierwszego Listu skłoniła autora trudna sytuacja chrześcijan (prześladowania) w północnych prowincjach Azji Mniejszej. Pismo ma formę pouczeń, których celem było umocnić adresatów i przypomnieć im podstawy wyznawanej wiary (nadzieja, odrodzenie w chrzcie, obietnica dziedzictwa). Zawiera też trzy chrystologiczne hymny pasyjne stosowane pierwotnie przy chrzcie oraz wzmiankę o zstąpieniu Chrystusa do Otchłani .
Drugi List koncentruje się na paruzji. Zaleca oczekiwanie w cnocie i wierze, a nawiązując do faktu przemienienia, mówi o chwale powtórnego przyjścia Chrystusa. Podobnie jak List Judy, Drugi List Piotra przestrzega przed fałszywymi prorokami, którzy prowadzą wyznawców ku herezji.