Wdzięczni Cyrankiewiczowi

Umiłowani Siostry i Bracia!
Historia mało znana rzymskim katolikom - mogą zatem doznać szoku.
Szatan wcielony czyli komunista zadecydował o karierze Wielkiego Herosa Cnót Wszelakich.
Jakże to...? - kto spyta.
Jest rok 1953
„Episkopat Polski zebrany w Warszawie w dniu 28 września br., po wszechstronnym rozważeniu wytworzonej sytuacji doszedł do wniosku, że należy ustalić pewne wytyczne dla dalszych stosunków między Państwem a Kościołem (...). Episkopat wzywa wiernych do modłów w intencji Kościoła, jego hierarchii i Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej".

17 grudnia 1953 r. Episkopat stawił się w gmachu Urzędu Rady Ministrów, by przed obliczem tow. Bieruta oświadczyć:
[cytat]„Ślubuję uroczyście wierność Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Jej Rządowi. Przyrzekam, że uczynię wszystko dla rozwoju Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz umacniania jej siły i bezpieczeństwa. Dołożę wszelkich starań, aby podległe mi duchowieństwo zgodnie ze swym obowiązkiem obywatelskim w swej działalności nawoływało wiernych do poszanowania prawa i władzy państwowej, do wzmożenia pracy nad rozbudową gospodarki narodowej i podniesieniem dobrobytu Narodu. Przyrzekam, że nie podejmę niczego, co mogłoby być sprzeczne z interesami Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej lub godzić w bezpieczeństwo i całość Jej granic. Dbając o dobro i interes Państwa, będę się starał o odwrócenie od niego wszelkich niebezpieczeństw, o których wiedziałbym, że mu grożą".[/cytat]
Ustanowione przez Bieruta reguły stosowano do końca 1956 roku (26 października tego roku Wyszyński został uwolniony), kiedy to Rada Państwa wydała kolejny dekret o organizowaniu i obsadzaniu stanowisk kościelnych. Złagodzone przepisy wymagały, by przed mianowaniem arcybiskupów, biskupów diecezjalnych, koadiutorów z prawem następstwa, proboszczów i administratorów parafii Kościół upewnił się, czy władza nie ma uwag do kandydata, zaś w przypadku „rozbieżności stanowisk wskutek zgłoszenia zastrzeżenia ostateczne rozstrzygnięcie następuje w drodze porozumienia organu kościelnego z Rządem".
Także rota ślubowania była już lżej strawna („Ślubuję uroczyście dochować wierności Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, przestrzegać jej porządku prawnego i nie przedsiębrać niczego, co mogłoby zagrażać dobru Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej").
24 września 1963 r. kard. Wyszyński (działając w imieniu Episkopatu) zgłosił rządowi po trzech kandydatów na stanowiska ordynariuszy diecezji częstochowskiej i płockiej oraz archidiecezji krakowskiej.
Na tej ostatniej liście znaleźli się: bp Karol Wojtyła (wówczas tzw. wikariusz kapitulny sprawujący tymczasowo funkcję rządcy w archidiecezji), bp Jerzy Stroba (sufragan w diec. gorzowskiej, późniejszy metropolita poznański) i ks. prałat Tadeusz Fedorowicz (bliski współpracownik Wyszyńskiego, kapelan sióstr franciszkanek w Laskach koło Warszawy).
Wydział Administracyjny KC PZPR sugerował początkowo, żeby odwalić wszystkich trzech, ale ostatecznie ”przyklepano" Wojtyłę i 19 grudnia 1963 r. premier Cyrankiewicz napisał do prymasa, że „nie zgłasza zastrzeżeń przeciwko mianowaniu na stanowisko biskupa ordynariusza archidiecezji krakowskiej ks. biskupa Karola Wojtyły".
I tym oto sposobem brzydka komuna otworzyła bramę do pięknej kariery... Wielkiemu Herosowi Cnót Wszelakich zwanemu JP 2.